Weet jij waar we het over hebben als je de onderstaande opsomming leest?
- “Ja, die van mij lijkt het ook gewoon niet te snappen. Kom ik thuis, is nóg de vaatwasser niet ingeruimd.”
- “Joh, die van mij kan dat ook niet…”
- “Echt? Nou, die van mij doet dat nooit…”
- “Nou, die van mij denkt dat het allemaal maar vanzelf gaat en dat er hier elfjes rondlopen.”
- “De mijne verwacht echt dat ik na een dag werken nog lachend ga staan koken.”
- “Weet je, die van mij heeft het thuis niet meegekregen. Het zit er gewoon niet in. Ik heb al van alles geprobeerd.”
Herkenbaar? Zeg, denk of beaam jij dit wel eens?
Dit is letterlijk een greep uit de opmerkingen die we vrouwen regelmatig horen maken. Geen woord aan verzonnen. Óf we staan in een groepje te praten wanneer dit voorbij komt. Óf we horen van een afstandje hoe een gesprek tussen andere vrouwen verloopt. En ja, we zeggen expliciet vrouwen, omdat we dit nog nooit uit de mond van een man hebben gehoord.
Wat zegt het?
Enerzijds zeggen al deze uitingen iets over het lage verwachtingsniveau dat we van mannen en hun bekwaamheid hebben. “Ach ja, het zijn mannen. Wat kun je nu ook eigenlijk van ze verwachten?”
Anderzijds zegt het iets over de onvermijdelijkheid en onveranderlijkheid die we toedichten aan de situatie. “Het is zoals het is. Ik accepteer en onderga mijn lot als werkende vrouw en moeder. Blijkbaar is dit gewoon hoe het gaat in het leven.”
Moet je maar eens bewust opletten. Het is zo ‘gewoon’ dat het je vaak niet eens opvalt. Het feit dat wanneer een vrouw zegt: “die van mij” en dat iedereen dan snapt dat ze het over haar partner heeft, is al zo veelzeggend.
Waarom doe je het en wat wil je bereiken met deze uitspraken of gedachten?
We doen het omdat onze cultuur hier nog steeds een grote rol in speelt en dus ook onze opvoeding. De uitspraken zijn onbewust zo rol beschrijvend en rolbevestigend. Die traditionele rollen zitten toch nog behoorlijk diep in ons ‘systeem’ gebakken. En die krijg je er niet zo snel uit terwijl onze maatschappij, de technologie en de arbeidsmarkt wél in een razend tempo veranderd is. Onze rollen zijn inmiddels zo anders geworden maar onze rolverdelingen, rolbevestigende gedachten en gedragingen nog niet.
We roepen dit soort teksten (waar we mee begonnen) ook omdat onderling klagen over een situatie een band schept. Het lucht tijdelijk op en je voelt dat je niet de enige bent die met deze ellende moet dealen. En dat je niet een alien bent of zwak bent omdat het bij jou zo loopt. Je bent samen in je frustratie jegens ‘de man’. Tuurlijk geeft dat op korte termijn een lekker gevoel. Het verandert echter niets.
Over zwaartekracht hoor je nooit iemand klagen
Stiekem zou je willen dat de situatie anders zou zijn. Anders zou je namelijk niet klagen. Klagen doe je over het algemeen alleen als je weet dat er een beter alternatief is. Over zwaartekracht horen we namelijk zelden iemand klagen. Daar kun je ook niets aan veranderen. Je hoort nooit iemand zeggen: “Uugghh, die verrotte zwaartekracht ook altijd.” Nee, het is wat het is, punt uit.
(Dat is trouwens niet helemaal waar. Want we klagen wel over de invloed van de zwaartekracht op bepaalde delen van ons lichaam naarmate de tijd verstrijkt en de jaartjes gaan tellen….Maar goed, dat is dan weer een andere discussie😉).
En we weten dat er een alternatief is. We weten dat er relaties zijn waarin het heel anders gaat en er wél gelijkheid is. En dat voelt soms toch wat ongemakkelijk, want je vraagt je af waarom het jou dan niet lukt.
Wat is jouw rol?
Als we teruggaan naar ‘die van jou’, dan rijst de volgende vraag: Wat is jouw rol precies in deze situatie? Jij bent toch ook onderdeel van deze relatie? Houd jij de situatie misschien zelf in stand? En wat zou jij kunnen doen om de situatie te veranderen? Het gaat namelijk niet als vanzelf anders worden, hoe hard je ook klaagt, steunt of kreunt.
Die verantwoordelijkheid zul je zelf moeten nemen. Maar alleen als je dat ook echt wilt. Als je het eigenlijk wel prima vindt zo en je vindt het gewoon lekker om af en toe te klagen… Dat is ook prima, hè! Daar zul je ons niet over horen. Het is namelijk alleen een probleem als je er veel last van hebt.
Vier ingrediënten
Stel dat je oprecht baalt van hoe bepaalde zaken nu verdeeld zijn in je relatie en/of je gezin, dan zul je moeten beseffen dat jij er over in gesprek moet gaan en concreet moet vertellen wat je graag wilt. Hinten is niet genoeg.
Er zijn vier cruciale ingrediënten nodig om op een succesvol manier gelijkwaardigheid in je relatie te creëren:
- Respectvolle communicatie.
- Welwillendheid van beide partijen.
- Duidelijke afspraken.
- Én de discipline van beiden om je ook daadwerkelijk aan de afspraken te houden (inclusief de openheid om elkaar respectvol tot de orde roepen als het niet goed gaat).
En aan die discipline schort het vaak nog wel eens. Want hoe graag willen we de controle als puntje bij paaltje komt tóch het liefst zelf houden omdat taken anders niet goed genoeg gebeuren? Of omdat taken anders naar ons idee te laat gebeuren? En voor je het weet, trek je bepaalde dingen tóch weer naar je toe en is alles na 2 weken weer bij het oude. “Gggrrr, weer niet gelukt! Zie je wel, die van mij……..!”
Enne…. Jullie weten het, hè? Dit is geen kritiek. Dit is gewoon een spiegel voorhouden omdat we weten hoe het gaat in de waan van dag. Als je anders wilt, zal je anders moeten doen. Met elkaar zullen we veranderingen in gang moeten zetten.
Succes dames 😊!
Met gedisciplineerde groet,
Maureen & Tammy
